Bir Hapishane Mektubu | Bilinmeyen bir gün – Hücre 213

Sevgili Dost,

Ne kadar kötü bir baba olduğumla yüzleşeceğimi, ancak acılar içinde kıvranırken yaşayacağımı hiç düşünmemiştim.
İnsan bazen kendini zamanla affeder sanıyor. Oysa zaman, sadece affedilmeyi geciktiriyor.

Şimdi burada, dört duvarın ortasında, kendime bile anlatamadığım acılarla baş başayım.
Belki de geçmişteki günahlarımın bedelini, yalnızca bedenimin değil, ruhumun da çöktüğü bir yerde ödüyorum.
Ama içimde hâlâ direnen bir ses var:
Bu kadar da kötü olamazsın…

Çünkü ben, inandığım değerler uğruna çok şey kaybettim.
Zindanlarda çürüdüm, yoldaşlarımı yitirdim, sürgün yollarında parçalandım.
Canımı yaktılar.
Ama bir başkasının canı yanmasın diye, onların bana daha da çok acı vermesine izin verdim.
Göz göre göre susmak, göz göre göre yanmak…
Bir anlamı olduğunu sandım hep.

Ama şimdi anlıyorum ki, evdeki çocukların gözleri, sokaktaki sloganlardan daha gerçekmiş.
Bir devrim için çıktığım bu yolda, en çok devrimin sesini duyması gerekenleri—kendi çocuklarımı—sessizliğe mahkûm ettim.
İçimde büyüyen çığlığı yıllarca bastırdım, ama onların sessizliği beni yıllar sonra boğdu.

Şimdi buradayım.
Hücrede tek başıma.
Dışarıdan gelen her ayak sesi, geçmişten gelen bir hesap gibi.
Yalnızlık, burada bir duvar değil; bir ayna.
Ve o aynaya her baktığımda, kendi yarım kalmışlığımı görüyorum.
Yarı yolda dönmüş bir devrimcinin, kendi göğsüne dayadığı bir mermi gibi…
Girdiği bedeni öldürecek kadar cesur, ama tetiği çekemeyecek kadar korkak.
İşte ben, o mermiyim.

Bu mektubu sana yazıyorum çünkü başka kimseye anlatamıyorum artık.
Belki de bu bir vasiyet…
Ya da geç kalmış bir özür.
Çocuklarıma, yoldaşlarıma, kendime.

Bir gün bu mektup birinin eline geçerse, bil ki pişmanlığın dili uzun değildir.
İçeride yıllar sürse de tek bir kelimeyle biter:
Keşke.

Kendine iyi bak dost.
Ve eğer dışarıda hâlâ bir ışık varsa, onu sakın söndürme.
Çünkü bazen içerideki karanlık, dışarıda yanmaya devam eden bir mumla aydınlanabilir.

Selamla ve sessizlikle

[İmza: Yarım Kalmış Bir Devrimci] | ©DerVirgül