SUSMAK

Bazen konuşmak, yalnızca kelimeleri havaya savurmak olur.

Oysa susmak…

Susmak, içten içe akan bir nehir gibidir; sessizliğiyle anlatır en derin acıyı, en kırık hayalleri.

Susmak, bazen kalbin çığlığını gizlemek, bazen de ruhun en sessiz köşesinde kendini bulmaktır.

Susmak kaybolmak değil, aksine kendine dönmek, yitirdiğin parçalarını toplamak ve ruhunu onarmaktır.

Bazen bir bakış bin kelimenin yükünü taşır; bazen bir nefes yılların sessizliğini anlatır. Suskunluk, sözlerin yetmediği yerde konuşan dildir.

Susmak, sabırla yoğrulmuş bir yanıttır. Bazen gitmesini bilmek, anlamını yitirenleri ardında bırakmaktır.

Sessizlik hem en sert dersin hem de en yumuşak şefkatin adıdır. Her sessizlik bir nefes, her nefes bir hatıra, her hatıra bir kendini bulma yolculuğudur.

Unutma ki; susmak yalnızca sessiz kalmak değildir. İçinde fırtınalar koparken bile sükûneti koruyabilmektir.

Ve o sessizlik, bir gün sözleri aşacak, yitip gidenleri hatırlatacak ve ruhu yeniden inşa edecektir.

Esra diyor ki:

“Susmak güçsüzlük değil; olgunluk, sabır ve kendi iç dünyanı anlamaktır.

Sessizlik, bazen en yüksek sesle konuşan dildir.”