Dokuz yılı doldurduk…

Bundan dokuz yıl önce, çocuklarım Deniz ve Boran ile yeğenim Saadet, bana bir gazete açmamı önerdiler; onlara yürekten teşekkür ediyorum.

Ben bir duraksama noktasıydım—virgül gibi, kelime kelime nefes aldıran, kaybolana direnmeyen ve dünyayı duraksatlamayan…
Oysa, Saadet’in dediği gibi, her yazı, her başlık, her satır sadece haber vermekle kalmaz; kaybolanı hatırlatır, düşündürür, duraksama noktaları yaratır.

Bu gazete, Deniz’e göre bir araç olmanın ötesinde bir direniş biçimi hâline gelmeliydi. Deniz bana sıkça Avrupa’daki Sanayi Devrimi’nin Türkiye’de nasıl farklı anlaşıldığını ve algılandığını hatırlatır; kelimelerimle inşa edeceğim her satır, bu farkındalığı da yansıtmalıydı.
Boran’a göre ise, kelimelerimle inşa edeceğim her satır, yok oluşa karşı küçük ama anlamlı bir duraklama yaratabilirdi.

Hegel’in dediği gibi, acı yalnızca bireysel bir deneyim değil, aynı zamanda bilinç ve farkındalık aracıdır; direniş ve fark etme eylemi, acıyı anlamlandırır. Marksist bakış açısıyla ise, acı, yalnızca bireysel değil, toplumsal ve tarihsel bir olgudur; yok olan, kaybolan, susturulan seslerin hatırlanması, bu acıya karşı bir direnişin başlangıcıdır. Bu gazete, kelimelerim aracılığıyla hem bireysel hem de toplumsal acıya bir duraksama noktası koymayı amaçlıyor.

Çocuklarım ve yeğenim bana sadece bir gazete açmayı önermekle kalmadılar; aynı zamanda kaybolana sahip çıkmanın, hatırlamanın ve fark ettirmenin önemini gösterdiler. Onların önerisi, benim için bir ilham ve rehber oldu—kelimelerimle dünyayı biraz daha duraklatmamı, okuyanlara nefes aldırmamı sağladı.

Bu yüzden her satırda, her cümlede, onların desteğini ve güvenini hissediyorum. Bu minnettarlık, yalnızca bir teşekkür değil; aynı zamanda kaybolanı hatırlamanın, duraksamanın ve direnmenin, acıyı anlamlandırmanın ve toplumsal bir farkındalık yaratmanın bir ifadesidir.| ©DerVirgül